စာေပနဲ႕ အေတြး

ဒီ အေတြးေလး ဝင္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ေရးလုိက္တုိင္းလဲ စိတ္တုိင္းက မက်ျပန္ဘူး။အခုေတာ့ ခ် မေရးေတာ့ဘဲ တစ္ခါထဲ ပုိ႔စ္မွာ စာတမ္းရုိက္ ပစ္လုိက္တယ္။ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေနရာဆံုးဆံုး ေပါ့။အေတြး ဝင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းက classroomထဲမွာ ဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ စကား တစ္ခြန္းကုိ အေျခခံလာတယ္။ထားပါေတာ့ စပ္ရာ စပ္ရာ အေတြးေတြကုိ အရင္ ေလ်ာက္ေျပးၾကည့္ရေအာင္ေပါ့။မေန႔ညက ဆရာ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ မာယာဘံု ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကုိ ေဒါင္းေလာ့ ဆြဲၿပီး ဖတ္ျဖစ္ေတာ့လဲ ဒီ အေတြးက စပ္ဆက္ၿပီး ဝင္လာျပန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ရဲ႕ စကားပံုေတြ လဲ အမ်ားၾကီး ရွိေနတာပါပဲ။နဳတ္ တစ္ရာ စာတစ္လံုး တုိ႔ ၾကမ္းကၽြံရင္ နဳတ္လုိ႔ ရတယ္ စကားကၽြံရင္ နဳတ္မရတုိ႔။ၿပီးေတာ့ ကေလာင္သြားသည္ ဓားသြားထက္ အစြမ္းထက္၏ တုိ႔ စသျဖင့္ အမ်ားၾကီး ရွိေနတာပါပဲ။စာေပဟာ လူမ်ိဳးရဲ႕ အဆင့္အတန္းကုိ ေဖာ္ ျပေနတယ္။ အေရးၾကီးတဲ့ အပုိင္းေတြက ဒါေတြ ပါပဲ။က်ေနာ္ အေနနဲ႕ ဒါေတြ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္နဲ႕ ဒါေတြ ဟာ အခုပုိ႔စ္ ဘယ္လုိ စပ္ဆက္တယ္ ဆုိ တာေတြ ေျပာမေနေတာ့ ပါဘူး။က်ေနာ္ လုိရာကုိ တစ္ခါထဲ သြားလုိက္ေတာ့ မယ္။
ေျပာခ်င္တာက စာေပဟာ လူရဲ႕ စိတ္ကုိ မွိဳင္းတုိက္တတ္တယ္ မဳွိင္းစြဲေစတယ္ ဆုိတာကုိ္ပဲ ဗ်။ဆုိေတာ့ ဒါ က်ေနာ္ အေတြးရဲ႕ ေကာက္ခ်က္ပါ။စာေတြဟာ လူ႕ရဲ႕ စိတ္ကုိ အေတာ္ ေျပာင္းလဲ ေစတယ္။လြမ္းမုိးနိဳင္တယ္။ေန႔စဥ္ လူမွဳဘဝလွဳပ္ရွားမွဳကုိလဲ လြမ္းမုိးေစတယ္။ဘဝတစ္ခုလံုးကုိ လဲ လႊမ္းမုိးနိဳင္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္။အဲဒီမွာ တစ္စစီ ဆြဲထုတ္စရာေတြ ေပၚလာတယ္။ဆုိပါစုိ႔ စာေပဟာ လူကုိ မွဳိင္းမိေစတယ္လုိ႔ က်ေနာ့ အသိေလးနဲ႕ ဘာေၾကာင့္ ေျပာသလဲ ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဖတ္သမွ် ေလ့လာသမွ် စာေပဟာ လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္မွဳကုိ အက်ဳိးမျပဳနိဳင္ရင္ ဒါအလဟႆျဖစ္သြားတာပဲ ထင္ပါတယ္။က်ေနာ့္ ညီေတြ အကုိေတြလဲ ဒီျပႆနာမ်ိဳးၾကဳံ ခဲ့ၾကၿပီ။က်ေနာ္တုိ႔က ေတာသားဆုိေတာ့ ေတာသား အေတြးပဲ ရွိမယ္။က်ေနာ္တုိ႔က အေျခခံ လူ႕အလႊာကဆုိေတာ့ အဲဒီ အေတြးပဲ ရွိမယ္ ဒါ ဝန္ခံပါတယ္။ပညာေလးနဲနဲ ပါးပါးသင္ၿပီး စာေလးနဲနဲ ပါးပါး ဖတ္ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူ႔ေတြနဲ႕ အျမင္ခ်င္း တူဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။အျမင္မတူတာက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ-ဒါေပမယ့္ ေတာသူေတာင္သား ေတာင္ယာ အလုပ္ေတြလဲ လုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစား မရေတာ့ဘူး။အဲဒီမွာ ျပႆနာ ရွိလာတယ္ ။စာသင္တာ ဘာ သင္တာလဲေပါ့။လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ သြင္းေပးလုိက္တာပဲတဲ့။လူၾကီးေတြက ေတြးၿပီး ေနာက္ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းစာ သင္ေပးဖို႔ တြန္႕ကုန္ၾကတယ္။ဒီမွာ က်ေနာ့္ အေတြးက စာအုပ္စာေပ လူ႕မိတ္ေဆြ ဆုိတာကုိ စဥ္းစားလာတယ္။လူတုိင္း ကုိယ့္ အေျခေနနဲ႕ကုိယ္ အံဝင္ဂြင္က် ျဖစ္ဖုိ႔ အေရးၾကီးမယ္ ထင္ပါတယ္။ဒါကုိ စာေတြက ေသြဖီေစသလား။ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အမွတ္မထင္ေျပာတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကုိ စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္။စာေတြ သိပ္မဖတ္နဲ႕ဘယ္စာကမွ အစြဲ မကင္းဘူး။ေကာင္းက်ိဳးသိပ္ရွိမယ္ မထင္ဘူး ဆုိပဲ။က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႕ ဆုိရင္ ဒါ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ဒါေပမယ့္ တကယ့္ အမွန္တရားကေတာ့ ဟုတ္တယ္ဗ်။လူဟာ ကုိယ့္ဘဝ ကုိယ္က်ရာေနရာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳရေအာင္ ေနတတ္ဖုိ႔က အေရးအၾကီးဆံုးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ခင္ဗ်ားတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။စာသမားေတြဟာ မ်ားေသာ အားျဖင့္ အျမင္ေျပာင္း လဲ သြားၾကတာမ်ားတယ္။ဒါကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။အဆိပ္ျဖစ္တဲ့ စာေပ အက်ိဳးျပဳတဲ့ စာေပလုိ႔ ဆရာၾကီးေတြ ခြဲျခား ပုိင္းျခားတာ မ်ိဳးရွိေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ အကုန္လံုးကုိ သိမ္းၾကဳံးၿပီး ေျပာခ်င္လာၿပီ။ဘာသာေရးစာေပမွာလဲ ဆရာဆုိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က ဦးေဆာင္ၿပီး ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္ဆီ ေရေျမာင္းသြယ္ေနၾကတယ္။ကုိယ့္ အဓိပၸါယ္ ခုိင္မာဖုိ႔ ကုိယ့္ ဂရု တုိးပြားဖုိ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗီဇကုိ အေျခခံရင္း ၾကဳိးစားေနၾကတယ္။အဲဒီမွာလဲ စဥ္းစားစရာေတြ ရွိလာတယ္။ဘယ္ စာေပက အမွန္လဲ။ဘယ္သူ႕စာကုိ ဖတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ သူကလဲ မဆုိးပါဘူး မွတ္ခ်က္ေတြေနာက္မွာ အႏွစ္သာရေတြ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ဒါစာေပရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးပဲလား။စာေပေပါင္းစံုရွိေနတာကုိး။ဘာသာေရးက လဲ စာေပနဲ႕ ဝန္ေဆာင္မွဳ ေအာက္မွာ ရွိေနေတာ့ အဲဒီအထဲ ပါသြားတယ္။ရြာက ၾကီးေတာ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စုိးရိမ္တၾကီး သတိေပးတာေလးကုိ ျပန္ျပန္ၾကားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာ ဟာသ ေျပာျဖစ္တယ္။ငါ့ တူ စာေတြ သိပ္မသင္နဲ႔ စာတတ္လြန္ရင္ ရူးတတ္တယ္တဲ့။ေဆြမ်ိဳးရိပ္မကင္းတဲ့ ရြာက သက္ေတာ္ရွည္ အရူးၾကီးလဲ အဲလုိ ျဖစ္သြားတာတဲ့။အမ်ိဳးကုိက အဲလုိ အမ်ိဳးတဲ့။P:


ထားပါေတာ့ ဆုိလုိ ရင္းကုိ ျပန္ခ်ဳပ္ၾကည့္ရေအာင္ေပါ့။ဆရာၾကီးက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ပညာရွင္ဆုိေတာ့ ေျပာရဲပါတယ္ စာေပဆုိတာ လူကုိ မွိဳင္းမိေစပါတယ္တဲ့။ဘာသာေရးစာေပလဲ ပါတာပါပဲတဲ့။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ထေမးတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ စာေပေရာ ပါသလားတဲ့။အကုန္ပါပါတယ္လုိ႔ ဆရာၾကီးက မဆုိင္း မတြ ျပန္ေျဖပါတယ္။ဒါကုိ သူငယ္ခ်င္းက သိပ္ေက်နပ္ပံု မရဘူး။အဲလုိေလး ခံစားသြားရတာကုိ က စာေပမွဳိင္း ဘာသာေရးမွဳိင္း မိသြားတယ္လုိ႔ က်ေနာ္က ေတာ့ ဘာမဆုိင္ ညာမဆုိင္ အေတြးေရာက္ပစ္တယ္။ေနာက္လဲ ဒီအေတြးေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထပ္ေတြးပါဦးမယ္။