ည၏ အလယ္ပိုင္းကို ဗဟိုျပဳေသာ.....

သြားတိုက္ေဆးကို ေသခ်ာညစ္ထုတ္လိုက္တယ္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ စာတစ္ပိုဒ္နဲ႕အတူ မ်က္လံုး တစ္၀ိုက္

အညိဳအမည္းေတြ တိုးပြားလာတယ္၊ အဲဒါေတြ ငါ ခံုမင္လာတယ္၊

ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ သိုးငယ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေသျခင္းအေပၚ ထားတဲ့ စိတ္လိုေပါ့။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ငါ့ ျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ပ္ပြင့္လာတယ္၊ ငါေတြ႕ေနရတာေတြ၊ ျမင္ေနရတာေတြ၊

ျမစ္တစ္စင္းကို ဗဟိုျပဳျပီးေတာ့ နာက်ဥ္းမွဳေတြက တည္ေထာင္လိုက္ေတာ့ ထြန္းကားလာၾကတယ္္၊

သင့္ကိုယ္သင္ ညေနခင္းတစ္ခုလို႕ ခံစားၾကည္႕လိုက္ပါ၊

ေပ်ာ္၀င္လာတဲ့ အရာေတြ၊ ေမ့ခ်င္တုိင္း ေမ့ထားၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာင္းခ်င္တုိင္းေျပာင္းသြားၾကတယ္၊

သိပ္ခက္တယ္၊ သိပ္လြယ္တယ္၊ ဒီလိုပါပဲ၊ ငါ့ အေပၚအမ်ားၾကီးမူတည္ ပါတယ္ တဲ့၊

လူတစ္ေယာက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခါနီး ျမစ္ေတြ စီးဆင္းေနၾက၊ ျမစ္ေတြ ငါ့ အေပၚအေၾကြးတစ္ခုတင္သြားတယ္လို႕သတ္မွတ္လိုက္တယ္၊

ခက္ေတာ့လည္း ခက္လာၾကျပီ၊

ပ်က္ေတာ့မဲ့ နာရီတစ္လံုး ကိုယ္ေသမဲ့ အခ်ိန္ကို ကိုယ္မတြက္ခ်က္ႏိုင္ဘူး၊

ခံစားရတယ္၊ ငိုရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ရယ္လည္းရယ္ ရတယ္၊ ထပ္ျပီးေတာ့ ရယ္လည္း ရယ္ၾကတယ္၊

အရိွန္ေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းေတြ ေျပာင္းလိုက္၊ မျမင္လိုက္ျဖစ္ေနတယ္၊

ဒါကို ငါ့ ရဲ႕ အေၾကြးစာရင္းထဲမွာ ထည္႕ခ်ဳပ္ထားတယ္။

ျပီးေတာ့ ငါ့ အေၾကြးစာရင္းကို ျမစ္တစ္စင္းထဲ လႊင့္ခ်လိုက္၊

ျပန္လွည္႕မၾကည္႕နဲ႕ သင္ သာ ညေနခင္းတစ္ခုပီသခဲ့မယ္ဆိုရင္ ငိုသာခ်လိုက္။

အဆိုးရြားဆံုး အေျခအေနဆိုတာ ငါ့ ဆီမွာ မရိွဘူးထင္တယ္၊ ေရွ႕မွာ ေန႕ေတြ အတိုင္းသားနဲ႕ ၊

ဆိုးရြားတဲ့ ေန႕ရက္အေၾကာင္း ပန္းခ်ီ ကားတစ္ခ်ပ္ကို ဘာေဆးနဲ႕ဆြဲမွာလဲ၊

သင္ကိုယ္သင္ ေအဒီ ၁၆၀၀ က ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို႕ ခံစားၾကည္႕လိုက္ပါ။

သင္ဟာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပီသခဲ့မယ္ဆိုရင္ သင္ဟာ ကင္းဗတ္စမဟုတ္ဘူး၊ ဆိုးရြားတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ။

ဟုတ္တယ္၊ ရထားတစ္စင္းညတိုင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားတိုင္း ေငးတုိင္း သင့္ အၾကံအစည္ေတြ အေၾကာင္းေတြးမိေနခဲ့တယ္၊

သင္ဟာ ဘုရားမဲ့ တစ္ေယာက္လား၊ တေယာပညာရွင္တစ္ေယာက္လား၊ မ်က္နွာ ကို လာထိုးႏွက္တဲ့ ေလ လား၊

ႏိွဳးရခက္တိုင္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ တာ မဟုတ္မွန္း ငါ သိလာသလိုေပါ့၊

သင္ ဟာ ငါး တစ္ေကာင္ရဲ႕ ျပကၡဒိန္ထဲက မရင္းနွီးေသးတဲ့ အားလပ္ရက္ရွည္တစ္ခုလို

ေမ့ရေပ်ာက္ရခက္တဲ့ အရာေတြ ကို ငါ နဲ႕ လာေဆြးေႏြးႏိုင္တယ္၊

ေသာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘီယာ တစ္ခြက္ကို ေ၀ဒနာ တစ္ခုအျဖစ္သာ မွတ္မိေတာ့တယ္၊ ညလယ္ေခါင္မွာ ဒူးေတြတုန္ျပီး မ်က္လံုးေတြ မွာပဲ ျပန္လွည္႕ျပီးျပန္လာၾကသူေတြကိုလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။

လူေသ တစ္ေယာက္လို အသားေရေတြ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳကို မေထာက္ပံ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊

ငါ၊ အုတ္နီခဲ နီးပါး ျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ သူတို႕ဟာ မၾကိဳဆိုဘူး၊ မေမာင္းထုတ္ဘူး၊

ထို႕အတူ မေအးစက္ဘူး၊ မေႏြးေထြးဘူး၊

သူတုိ႕ဟာ သူတို႕ရဲ႕ ျဖစ္မွဳေတြ အေပၚမွာေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ထားလို႕ ထုတ္ကုန္အသစ္ေတြ အတြက္ မ်က္စိေတြ အရမ္းက်ယ္ေနၾကတယ္၊ ဒါ ဟာ ျမိဳ႕ၾကီး ျပၾကီးပဲ၊ ေဟာဟိုမွာ ႏွင္းဆီပန္းခင္းပဲ၊

သင့္ကိုယ္သင္ ေျမျပင္တစ္ခုလို႕ ခံစားၾကည္႕လိုက္ပါ။

သည္းခံႏိုင္စြမ္းတိုးလာရင္လည္း၊ သင္ ဟာ ေျမျပင္ပဲ။

ေခတ္ေတြ ဖယ္ျပီး သမိုင္းေရးမယ္၊ ငါတို႕ ေတြးၾကည္႕ၾကမယ္၊

ေတြးလို႕မရရင္၊ ေရခဲေသတၲာထဲက ပန္းသီးအိုအို တစ္လံုးလို ေအးစက္ ပိန္တြ မွဳေတြကို ဆက္ျပီး ခံုမင္မယ္၊

]]ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါ မစၥတာ . . .}}

အိပ္ရာကႏိုးတိုင္း အိမ္မက္ေတြကို မေက်နပ္ဘူး၊ သူထင္ရာလုပ္ေနတာ လူ႕ ေလာက တင္မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ားၾကီးပဲ၊

ေတာင္ျပာတန္း က စိမ္းလဲ့ေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေတြ အသြင္ေျပာင္းတယ္၊ ျပီးေတာ့ ငါ့ ဆီပ်ံသန္းလာျပီး

ေရွးေခတ္စစ္သည္ေတြ လို လမ္းထဲ ေျပး၀င္လာၾကတယ္၊

ျဖန္႕က်က္ျပီးခင္းထားတဲ့ ေနပူပူ ေန႕လည္ခင္းက အသားေပးထားတဲ့ အရာေတြကိုသာအရင္လုပ္ပါတဲ့၊

တုိက္ၾကီးတစ္ခုလံုးဟာ တုန္ယင္ျပီး ဒီဇင္ဘာ က ေန ေျပးထြက္တယ္၊

ရာသီအလိုက္ပန္းေတြ မပြင့္တာလည္း ငါ့ အသက္ေလာက္ရိွျပီ၊

မွားယြင္းမွဳေတြၾကား မ်က္နွာေတြ ပ်က္ယြင္းျပီး ဆက္ဆံေနရတဲ့ ခင္မင္မွဳေတြကိုလည္း

ငါ တစ္ေန႕ ေတာ့ ဆက္ဆက္ ေမ့ဖ်က္ပစ္ရဦးမွာပါပဲ။

ငိုတာမဟုတ္ဘူး။

သိခြင့္ ေပးတာ။

သင့္ကိုယ္သင္ သူတို႕ လို႕ ခံစားၾကည္႕လိုက္ပါ။

သင္သိပ္ခက္လာလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ လူေတြပဲ။ သင္သိလား။ ဘယ္သူသိလဲ။

ငါ သိလား။ မသိဘူး လို႕ ထားလုိ႕ ရခ်င္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ထုဟာ လက္တစ္ကမ္းမွာ ေရြ႕လ်ားေနျပီ၊

လွမ္းေမွ်ာ္မၾကည္႕နဲ႕၊ မေက်ာ္ႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲဆိုတာ အနာဂတ္မွာပဲ ရိွတယ္၊

ေဟာဟိုမွာ ဘာသာေရးကိုင္းရိွဳင္းသူေတြ၊ ေဟာဟိုမွာ ဆင္ဖိုနီ တစ္ပုုဒ္၊ ေဟာဟိုမွာ လူငယ္ေတြ၊

လမ္းခ်ိဳးတိုင္း လမ္းခ်ိဳးတိုင္းမွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက စိတ္ရွည္လြန္းစြာနဲ႕ ထုိင္ေစာင့္ေနတယ္။

သင့္ကိုယ္သင္ နိဂံုးတစ္ခု လို႕ ခံစားၾကည္႕လုိက္ပါ။

ေပ်ာ္ႏိုင္မွာလား၊ ျပဇာတ္ေတြကိုလြမ္းဦးမလား၊ လြမ္းေစတီကို သတိရမလား၊

သင့္ဆီမွာ ငါ ေပ်ာ္၀င္သြားလိုက္မယ္၊ တကယ္လုိ႕ သင္သာ နိဂံုးတစ္ခုပီသခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ၊ အစကို မမုန္းနဲ႕ေလ။

အဲဒီလိုုပါပဲ၊

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ငါ့ျပတင္းေပါက္လည္း ေက်ာက္နံရံၾကီးတစ္ခ်ပ္ျဖစ္သြားတယ္၊

ဗလာ၊

မဟုတ္ဘူး၊

ေက်ာက္နံရံ၊

သြားတိုက္ေဆး၊ ေကာ္ဖီ၊ ဒီေန႕သတင္းစာ၊ . . . .

ငါ တို႕ ကို သူ အရမ္းလိုအပ္တယ္ တဲ့

သင္ကိုယ္သင္ ၊ ငါ့အေၾကာင္းေတြ သိ ရင္ ပါးစပ္ အက်ယ္ၾကီးဟ၊ မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးျပီး

ေအာ္ေျပာ၊

ေဟာဟိုနားက အိပ္ရာ ထဲမွာ၊ ဥပမာ - သူ႕စၾက၀႒ာနဲ႕သူရိွတယ္၊ သူေန႕နဲ႕သူေနတယ္၊

သင္ပဲအေရးၾကီးတယ္၊ ငါ့လိုေပါ့ ။ ။ ။

ေရးသားသူ>>>>>လင္းနီညိဳ
ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းလင္းနီညိဳရဲ့ ေနာက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပါ့... ၾကိဳက္ၾကမယ္လို. ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္...။

Posted by ေတေလ at 11:46 AM