ပင္လယ္ကုိ မွ်ားဖုိ႔ ထြက္လာတဲ့ ငါ
ျမစ္တစ္စင္းကုိသာ ထမ္းၿပီး ျပန္မယ္ စိတ္မကူးဘူးတဲ့
ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ထဲက စာသားလုိပဲ ....
ပုဇြန္းလံုး ႏွိဳက္ရုံေလာက္ပဲလား
ရြာေဘး ေျမာင္း ေခ်ာင္းေလး ထဲပဲ လံုေလာက္တာေပါ့
ရြာငါး ကန္ငါးကုိ မွ်ားခ်င္တယ္ဆုိရင္
ရြာက ေရကန္မွာသာ မွ်ားမယ္ေလ ....
ျမစ္ငါးကုိ လုိခ်င္ရင္ေတာ့ ဧရာဝတီလုိ ျမစ္တစ္ခုရဲ႕ ကမ္းဆီ
ေရာက္ေအာင္သြားဖုိ႔ လုိမယ္
ပင္လယ္ငါးမွ မွ်ားခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့
ပင္လယ္ရွိရာ ကုိ ေရာက္ေနဖုိ႔ မျဖစ္မေန လုိအပ္မယ္ ....
လုိခ်င္တာက ပင္လယ္ ကမ္းစပ္က ငါး မဟုတ္ဘူး
မုိးကုပ္ စက္ဝုိင္းေအာက္ ေကြးဝင္သြား ေကြးဝင္သြားတဲ့ ေရျပင္
မ်က္စိတစ္ဆံုး ...မ်က္စိတစ္ဆံုး ...ဆံုး ဆံုး သြားတတ္တဲ့
က်ယ္လြန္းမက က်ယ္ျပန္႔တဲ့ သမုဒၵရာ
ပဲ့တင္ထပ္ တုန္ဟည္းေနမယ့္ တုိက္ပြဲေခၚသံ ကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္
ခက္ခဲတဲ့ ယွဥ္ၿပဳိင္ ရုန္းကန္မွဳကုိ တပ္မက္
ပင္လယ္ပ်ိဳနဲ႔ တံငါအိုကုိ ဖတ္ၿပီး
မရပ္မနားလွည့္လည္ ရွာေဖြခ်င္တဲ့ သူ
မဆံုးနိဳင္တဲ့ ရွာေဖြခ်င္းေတြနဲ႔
လူတုိင္း လြယ္လြယ္ မရနိဳင္တဲ့ ငါးမ်ိဳးကုိ လုိခ်င္သူ ....
ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းပုိင္းကုိ ေတာ့ ၾကဳိမသိနိဳင္ဘူး
ေသခ်ာတာက ရြာငါး ျမစ္ငါးေလာက္နဲ႔ မတင္း တိမ္ နိဳင္တာဘဲ။
(ကူးခတ္ေနဆဲ ကူခတ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသုိ႔)
ေႏြမင္းသစ္
1 comment:
လာဖတ္သြားပါတယ္
သိပ္နားမလည္ဘူး :P
Post a Comment