ကႏၱာရ ထဲက အေမ

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြဟာ
ကႏၱာရညေတြေပါ့ အေမရယ္
အေမရဲ႕ ညေတြဟာ
သားေတြ အတြက္
အေဝးေရာက္သားေတြအတြက္
လြတ္လပ္မွဳမရွိတဲ့ သားေတြအတြက္
ေကာင္းကင္မွာ လြတ္လပ္စြာ ဝဲပ်ံခြင့္မရွိတဲ့
အခ်ဳပ္အေႏွာင္ထဲက သားေတြအတြက္
ဘယ္ေလာက္ ကႏၱာရ ဆန္ေနလိမ့္မလဲ . . .
လူလံုးမလွနိဳင္ေသးတဲ့ သားေတာ့ ေတြးမိၿပီ။

ဟုိး လြမ္းစရာ ေတာင္ခုိးေတြ လြင့္ေနတဲ့
ေကာင္းကင္ မည္းမည္းထဲမွာ
ေတာင္ေအာက္ ခ်ိုင့္ဝွမ္းထဲမွာ
ခုံးခုံးထေနတဲ့ ပင္လယ္ၾကမ္းခင္းေနာက္ခံ
ေကာင္းကင္ျပာျပာထဲမွာ
စိတ္ကူးမွာ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ တံလ်ပ္ေရာင္ဝင္း

ဝင္းထဲမွာ
ကႏၱာရဆန္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ညေတြ
လြင့္ေမ်ာေနမွာကုိ ျမင္ေယာင္မိတယ္အေမ။

မေရရာမွဳေတြထဲ လြင့္ပါေနမယ့္ သား
ေတာင္ခုိးလုိ ေလပင့္ရာ ပ်ံတက္ခ်င္တဲ့သား
ခ်ိင့္ဝွမ္းနက္နက္ ေတြဆီ ဆင္းၿပီး စူးစမ္းလုိတဲ့သား
တံလ်ပ္ေတြထဲ အရိပ္ေတြ႕နိဳးနိဳး ေလ်ာက္ေျပးခ်င္တဲ့သား
ပင္လယ္ရဲ႕က်ယ္ျပန္႔မွဳကုိ ထီမမွဳခ်င္တဲ့ သား
လွဳိင္းေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားပံုကုိ အားက်တတ္တဲ့သား
. . . . သား ေတြ အတြက္
ကႏၱာရဆန္ညေတြကုိ ရင္ဆုိင္ေနရမယ့္ အေမ့ အျဖစ္ကုိ
ၾကဳိမေတြးခဲ့မိလုိ႔မွ မဟုတ္ဘဲ အေမရယ္ . . . ။

က်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္း
ဖုန္ေထာင္းပူျပင္း
အလင္းက မဲ့ေနေသး
အေမ့ေနရာေလးမွာ . . .
ထာဝရကႏၱာရ ဆန္ေနပါေတာ့မယ္ . . . ။